ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားမ်ား ႏိုင္ငံ

ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေဌးသား အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတြ ငယ္ငယ္ေလး ထဲက သင္ခဲ့ ၾကဖူးတယ္ ။ ငယ္စဥ္က ပညာ မသင္ခဲ့လို ့ မိဘေတြ ဆံုးသြားေတာ့ သူမ်ားေတြ လိမ္ညာတာ ခံရျပီး ဆင္းရဲသြားတဲ့ သူေဌးသား ေလးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတြအားလံုး ၾကားဖူးခဲ့ ၾကတယ္ ။ တသက္လံုး သံုးမကုန္ ေအာင္ စည္းစိမ္ေတြ ရွိရဲ ့နဲ ့ ခြက္လက္ဆြဲျပီး ေတာင္းစားရတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ခဲ့ ရတဲ့ သူေဌးသားေလး အေၾကာင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတြ အတြက္ ပညာတတ္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို ့ သင္ခန္းစာ ယူစရာ နမူနာ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။

ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေဌးသား အေၾကာင္း နဲ ့ ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ အမွတ္တရ အျဖစ္ ၂ ခု ရွိခဲ့တယ္ ။ ဒီ post ေရး ျဖစ္တာ ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏွစ္ ေက်ာ္ ေလာက္က ပထမ အမွတ္တရ အျဖစ္ ေလးေၾကာင့္ ေရးျဖစ္တာပါ ။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အဲဒီ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ ေလးကေတာ့ တာရာမင္းေဝ ရဲ ့ လံုးခ်င္း ဝတၳဳ တစ္အုပ္ဖတ္မိ တာကေန စခဲ့ တာပါ ။ လံုးခ်င္း ဝတၳဳရဲ ့ နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္ မိေတာ့သလို ၊ ဖတ္မိတဲ့ စာသား အတိအက် ကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ ပါဘူး ။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတာကေတာ့ အဲဒီ စာအုပ္ ဖတ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ေလးထဲက အၾကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေဌးသား အေၾကာင္းကေနျပီး ပညာတတ္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို ့ အျပင္ အရင္တုန္းက သတိမျပဳ မိခဲ့တဲ့ အျခား သင္ခန္းစာ ယူစရာ ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို ေတြ ့ခဲ့ရတယ္ ။

ဝတၳဳ ထဲမွာေတာ့ ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေဌးသား အေၾကာင္း ထဲကေနျပီး ကၽြန္ေတာ္ အရင္က တစ္ခါမွ သတိမထားမိ ခဲ့တဲ့ အခ်က္ ၂ ခ်က္ကို ခပ္တိုတို ေလးပဲ ေရးထားတာ ျဖစ္ေပမဲ့ အဲဒီ စာေၾကာင္း တိုတို ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြးစရာေတြ ၊ သင္ခန္းစာ ယူစရာေတြ အမ်ားၾကီး ေပးခဲ့တယ္ ။

ပထမ အခ်က္က ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားဟာ ပညာကို မသင္ခ်င္ခဲ့ဘူး ဆိုေပမဲ့ သူ ပညာမသင္ ျဖစ္ခဲ့တာ သူတစ္ေယာက္ ထဲရဲ ့ အျပစ္လား ။ အျခား သူေတြမွာ လံုးဝ တာဝန္ မရွိေတာ့ဘူးလား ။ သူ ့ရဲ ့ အုပ္ထိန္းသူေတြ ကေရာ တာဝန္ ေက်ခဲ့ ၾကရဲ ့ လား ။

ဒုတိယ အခ်က္က သူပိုင္ဆိုင္ သမွ် အားလံုး လူလိမ္ ခံရျပီး ဆင္းရဲ သြားေပမဲ့ ဘာမွ လုပ္မစား တတ္တဲ့ သူေဌးသားေဟာင္းက ခိုးမစားဘူး ၊ လုမစားဘူး ။ ရိုးရိုးသားသား ခြက္လက္ စြဲျပီး ေတာင္းစားတယ္ ။ အဲဒါကို နင္သာ လူမိုက္ ဒုစရိုက္ ဆိုျပီး ဝိုင္းဝန္း ရိုက္ႏွက္ ေလွာင္ေျပာင္ ၾကတယ္ ။ တကယ့္ ဒုစရိုက္ သမား အစစ္ေတြက ဘယ္သူေတြလဲ ။ သူညံ့လို ့ သူခံရတယ္ ဆိုေပမဲ့ သူ ့ကို လိမ္ညာစားခဲ့ ၾကတဲ့ သူေတြ မွာအျပစ္ လံုးဝ မရွိေတာ့ ဘူးလား ။

လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ႏိုင္ငံဟာ ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားေတြ ေနတဲ့ ႏိုင္ငံပါ ။ အေပၚက အခ်က္ ၂ ခ်က္မွာ ပါတဲ့ ေမးခြန္း ထုတ္စရာ လက္တဆုပ္စာ လူနည္းစု ကလြဲျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္သူေတြ အားလံုးဟာ တကယ့္ ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားေတြပါ ။ ကၽြန္ေတာ္ တို ့ေတြဟာ ပညာ မတတ္ သူေတြနဲ ့ ၊ ပညာ မရွိ သူေတြပါ ။ အလြတ္က်က္ စနစ္နဲ ့သင္ခဲ့ရတဲ့ ပညာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဘယ္ေနရာမွာမွ သံုးလို ့ မရဘူး ။ လက္ေတြ ့မွာ တကယ္ အသံုးျပဳလို ့ ရတဲ့ ဘာသာရပ္ကို လက္ခ်ိဳး ရီရင္ လက္ တစ္ဖက္မွာ ရွိတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြ မျပည့္ဘူး ။ ရထားတဲ့ ဘြဲ ့လက္မွတ္ကို ဘယ္သူမွ အသိအမွတ္ မျပဳေတာ့ ပညာေတြ သင္ျပီး ပညာမရွိ သူေတြ ျဖစ္ေန ၾကရတယ္ ။ သင္ထားတဲ့ ပညာေတြ သံုးမရတာ ၊ ရထားတဲ့ ဘြဲ ့ လက္မွတ္ေတြ အသိအမွတ္ အျပဳမခံ ရတာေတြေၾကာင့္ ပညာေတြ သင္ခဲ့ေပမဲ့ ပညာမရွိ သူေတြျဖစ္ျပီး ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာ ရရာအလုပ္နဲ ့ ကၽြန္သာသာ ရုန္းကန္ ေနၾကရတယ္ ။

အခုလက္ရွိ မ်ိဳးဆက္ အေျခအေန ကေတာ့ အဲဒီလို ပညာေရး ကိုေတာင္ မသင္ႏိုင္တဲ့ သူေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္ ။ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပညာမသင္ႏို္င္ပဲ ၾကံဳရာ က်ပန္း အလုပ္ လုပ္ေနၾကရတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ ကေလးငယ္ ေတြမ်ားမ်ား လာတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ႏိုင္ငံမွာ မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ ပညာမသင္ ႏိုင္တာ ၊ ပညာေတြ သင္ျပီး ပညာမရွိ သူေတြ ျဖစ္ေနရ တာေတြနဲ ့ ပတ္သက္ျပီး ဘယ္တာဝန္ ရွိသူကမွ ၊ ဘယ္တုန္းကမွ တာဝန္ခံ ခဲ့တာမရွိဘူး ။ အျပစ္ေတြ အားလံုး အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ပဲ ျပန္ လက္ညွိဳးအထိုး ခံရတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတြ အားလံုးဟာ ေနာင္မ်ိဳးဆက္ မ်ားစြာထိ စားမကုန္ေအာင္ ခ်မ္းသာ ၾကတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ႏိုင္ငံမွာ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ သဘာဝ သယံဇာတေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္ ။ ေရထြက္ ကုန္ ပစၥည္း ၊ စိုက္ပ်ိဳး ေရးထြက္ ကုန္ ပစၥည္း ေတြကလဲ ျပည္ပ ကို တင္ပို ့ ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အထိ ေပါမ်ားတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတြရဲ ့ ပိုင္ဆိုင္မွ ုေတြကို လူတစ္စုက လက္ဝါးၾကီး အုပ္ျပီး နည္းမ်ိဳးစံု နဲ ့ သူတို ့ ပိုင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္ ။ သူတို ့ တေတြ တစ္ေန ့ ထက္ တစ္ေန ့ ပိုပို ခ်မ္းသာေန ၾကေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ ကေတာ့ တစ္ေန ့ ထက္ တစ္ေန ့ ပိုပို ဆင္းရဲလာတယ္ ။ ရိုးရိုး သားသား ၊ ၾကိဳးၾကိဳး စားစား ရုန္းကန္ ရင္းနဲ ့ တစ္ေန ့စာ ဝမ္းစာအတြက္ အဆင္ေျပတဲ့ လုပ္အားခ ႏွဳန္း ေတြရဖို ့ အတြက္ေတာင္ ေတာင္းပန္ ေနၾကရတဲ့ အေျခအေန မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တေတြသာ လူမိုက္ေတြ ၊ ဒုစရိုက္ သမားေတြလို ့ အျပစ္ေျပာ ခံ ေန ၾကရတယ္ ။

မၾကာေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ျပတ္ျပတ္ သားသား ဆံုးျဖတ္ရမွာ ရွိတယ္ ။ တာဝန္ မခံရဲတဲ့ ၊ တာဝန္ ေက်ပြန္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ တာဝန္ရွိ သူေတြက အျပစ္ရွိ သမွ် ကၽြန္ေတာ္ တို ့ကို လက္ညွိဳးထိုး ျပီး အ ျပစ္ ပံုခ်ေနတာကို ဆက္ခံေန မွာလား ၊ အဲဒီ သူေတြကို တာဝန္ခံ ရဲတဲ့ ၊ တာဝန္ ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြနဲ ့ အစားထိုး မွာလား ? လူလိမ္ေတြက ခ်မ္းသာျပီး ၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေဌးသား ေတြက ဝမ္းစာအတြက္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ ေနရတဲ့ ဒီ အေျခအေန အတိုင္း ဆက္သြားမွာလား ၊ ဒီ စနစ္ ၾကီးကို ေျပာင္းလဲ ဖို ့ ၾကိဳးစားမွာလား ?

မၾကာခင္ က်င္းပမဲ့ ေရြ းေကာက္ပြဲမွာ ကိုယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကို အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ေပး ႏိုင္တဲ့ ပါတီကို ေရြးခ်ယ္ ပါ ။ မဲ ေပး ၾက ပါ ။ ။

ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္မယ္ ၾကာဦးမယ္

Blog မွာလဲ post အသစ္ မတင္ျဖစ္တာ ၃ ႏွစ္ ေလာက္ရွိသြားျပီး ။ ေရးခ်င္ တာေတြေတာ့ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္ ၊ စာေရးခ်င္စိတ္ မရွိလို ့ မေရးျဖစ္တာပါ ။ ဒီၾကားထဲ ရန္ကုန္ တစ္ေခါက္ ျပန္ျဖစ္ေသးတယ္ ။

ျမန္မာျပည္ ကို ပထမ တစ္ေခါက္ ျပန္တုန္းက အဓိက သတိထား မိတာ တစ္ခုက လူေတြ အားလံုး လိုလိုဟာ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ ့ အသက္မပါတဲ့ စက္ရုပ္ေတြလို လႈပ္ရွုားေနၾကတယ္ ။ အတြင္းစိတ္ေတြရဲ ့ ခံစားမႈေတြကို လွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို အထူးတလည္ အားစိုက္ စရာမလိုပဲ က်င့္သားရေန ၾကျပီး ျဖစ္တဲ့ ဟန္ေဆာင္ အျပံဳး ၊ တာဝန္ေၾက အျပံဳး ေတြနဲ ့ ကာထားၾကတယ္ ။ ဖံုးကြယ္ ထားလို ့ မရတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ကေတာ့ အရာရာကို ယံုၾကည္မႈေတြ ကင္းမဲ့ျပီး သံသယ ေတြနဲ ့ ျပည့္လို ့ေနတယ္ ။ ေရြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ ျငင္းပယ္ ေရွာင္လႊဲလို ့ မရတဲ့ တာဝန္ေတြေၾကာင့္ အားလံုးလိုလိုရဲ ့ ပုခံုးေတြ ေပၚမွာ ကိုယ္ထမ္းႏိုင္တဲ့ အေလးခ်ိန္ထက္ ပိုတဲ့ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုး ကိုယ္စီေတြနဲ ့ ။

၉၉% လို ့ ေခၚတဲ့ လူတန္းစားမွာ ဘဝအတြက္ အနာဂတ္ ဆိုတာ မရွိဘူး ၊ ဒီေန ့နဲ ့ မနက္ျဖန္ပဲ ရွိတယ္ ။ ဒီေန ့ ဘယ္လို ကုန္ဆံုးမွာလဲ ဆိုတဲ ့ အေပၚမွာ မူတည္ျပီး မနက္ျဖန္ကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္း ရမလဲ ဆိုတာကို ျပင္ဆင္ၾက ရတယ္ ။ ဦးေႏွာက္ေဆး ခံထားရတာလား ၊ အရာ အားလံုးကို လက္ေလွ်ာ့ ထားလိုက္ ၾကတာလားေတာ့ မသိဘူး ၊ ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုးရီးယား ဇာတ္လမ္း တြဲေလး အဆက္မျပတ္ သြားဖို ့ ၊ ေဘာ္လံုးပြဲေတြမွာ ဘယ္အသင္းက ႏိုင္မလဲ ဆိုတာ ခန္ ့မွန္း ႏိုင္ဖို ့ နဲ ့ ဘီယာ မွန္မွန္ ဝယ္ေသာက္ ႏိုင္ဖို ့ က သူတို ့ အတြက္ အားလံုးထက္ အေရးၾကီးတယ္ ။

ႏိုင္ငံမွာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ စေနျပီး ဆိုေပမဲ့လဲ ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ဖို ့ ထက္ အသားက် ေနျပီးျဖစ္တဲ့ ခိုင္းလာမွ လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေတြနဲ ့ အထက္ အဆင့္ဆင့္က ခိုင္းလာမွာကို ထိုင္ေစာင့္ေန ၾကတယ္ ။ ကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို ့ထက္ ဦးေဆာင္ေပးမဲ့သူ ေပၚလာမဲ့ အခ်ိန္ကို ထိုင္ေစာင့္ ေနၾကတယ္ ။ လူတိုင္းမွာ ေနရာတိုင္းမွာ သံသယ ေတြနဲ ့ ။ ဒါေတြက ပထမ တစ္ေခါက္ျပန္ တုန္းက အေတြ ့အၾကံဳေတြပါ ။

၂ ႏွစ္ၾကာျပီး ဒုတိယ အေခါက္ျပန္ေတာ့ လူငယ္ပိုင္း အတြင္းက ထူးထူး ျခားျခား အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုကို အဓိက သတိထား မိတယ္ ။ လူငယ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရဲ ့ မ်က္ႏွာေတြ ေပၚမွာ အျပံဳး ကိုယ္စီနဲ ့ ။ ဒါေပမဲ့ သူတို ့ ကိုယ္တိုင္ က လြဲျပီး ဘယ္သူမွ နားမလည္ တဲ့အျပံဳး ၊ အိပ္မက္အျပံဳး ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူေတြ ျပံဳး တတ္တဲ့ အျပံဳးမ်ိဳး ကိုယ္စီနဲ ့ ။ ဘယ္ေနရာ သြားသြား Virtual world ေတြထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကို ေတြ ့ရ လိမ့္မယ္ ။ သူတို ့ အတြက္က ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ ေတြထက္ မ်က္ႏွာနဲ ့ မခြာဘဲ အျမဲတမ္း ကပ္ထားတ့ဲ mobile phone ေတြ ဘက္ထရီ ကုန္မသြားဖို ့ က ပိုျပီးအေရး ၾကီးတယ္ ။ သူတို ့ေတြ အတြက္ mobile signal/WiFi signal ဟာ oxygen ထက္ ပိုျပီး တန္ဖိုး ရွိတယ္ ။ Internet ကိုသာ အသက္မရႈဴဘဲနဲ ့ ေနတဲ့ မိနစ္အတိုင္း အလကား ေပးသံုးမယ္ ဆိုရင္ အသက္ရႈဴတာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့ခ်ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္ ။

ကိုးရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲ ၊ ေဘာ္လံုးပြဲ နဲ ့ ဘီယာေတြ ကလဲ အရင္အတိုင္းပဲ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ေနဆဲ ပါပဲ ။ အေျခခံ လူတန္းစား ေတြရဲ ့ဘဝေတြ ကေတာ့ အရင္အေျခအေန အတိုင္း မနက္ျဖန္ကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္း ရမလဲ ဆိုတာ ဒီေန ့အေပၚမွာ မူတည္ေနတုန္း ပါပဲ ။ လူလတ္တန္းစားေတြ ၾကားထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကို အလည္သြား မယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ၾကားလာရတယ္ ။

ေရပန္း အစားဆံုး စကားက “ေခတ္ေျပာင္းသြားျပီး” ဆိုတာ ျဖစ္မယ္ ။ ေနရာတိုင္းမွာ ၾကားရလိမ့္မယ္ ။ ေျပာင္းသြားျပီးလို ့ ေျပာေနၾက ေပမဲ့ ဘယ္လိုေျပာင္း ရမွန္း မသိတာေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ ့ေနရတယ္ ။ ကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းလဲမႈနဲ ့ အတူ လိုက္ေျပာင္းဖို ့ တြန္ ့ဆုတ္ ေနၾကတာေတြကို ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ ့ေနရတယ္ ။ ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ ျပီးဆိုေပမဲ့ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ ရမွန္းမသိ ေတြေဝ ေနၾကတယ္ ။ ခိုင္းမွ လုပ္ရမဲ့ အေျခအေန မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိေပမဲ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကတယ္ ။ အေတြး အေခၚ ေဟာင္းေတြ အျမင္ေဟာင္းေတြကို ဆုပ္ကိုင္ ထားၾက ဆဲဆိုတာ ကိုလဲ ေနရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေတြ ့ေနရတယ္ ။ အမွန္ တရားထက္ ငါ့လူထိ ဓားၾကည့္ ဆိုတဲ့ စနစ္ကလဲ လႊမ္းမိုးေန တုန္းပဲ ။

ေျပာင္းလဲဖို ့ လိုတယ္ဆိုတာကို သေဘာတူၾက ေပမဲ့ မွားခဲ့တယ္ ဆိုတာကို လက္မခံ ႏိုင္ျဖစ္ေန ၾကတယ္ ။ ငါအယူအဆနဲ ့ မတူသူ ၊ ငါ့ဖက္ မပါ သူဟာ ငါ့ရန္သူ ဆိုျပီး ညီညြတ္ၾက ရမဲ့ အေျခအေနမွာ ေသြးကြဲေနၾကတယ္ ။ တန္းတူညီမွ်တဲ့ အခြင့္အေရး နဲ ့ လြတ္လပ္မႈ ဆိုတာကို ကိုယ္လိုသလို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ေနၾကတယ္ ။ ေရွ ့က ေခါင္းေဆာင္ျပီး ေအာ္ေပးမဲ့သူ ရွိရင္ မွန္တာလဲမသိ ၊ မွားတာလဲ မသိ ထလုပ္ၾကတယ္ ။ လက္ညိႈးထိုး စရာ ရွိရင္ အရင္တုန္းကေတာ့ တဖက္ထဲကို ဝိုင္းထိုး ၾကေပမဲ ့ အခုေတာ့ ကိုယ့္ဖက္ မပါတဲ့ လူတိုင္းကို လွည့္ထိုးတယ္ ။ ဘာသာေရးနဲ ့ ႏိုင္ငံေရး ေရာေထြးေန ၾကတယ္ ။

လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေျပာင္းလဲမႈ ၾကီးျဖစ္လာမွာကို ထိုင္ေစာင့္ ေနၾကတယ္ ။ စနစ္ေျပာင္း သြားရင္ အားလံုးေျပာင္း သြားလိမ့္ မယ္လို ့ထင္ေနၾကတယ္ ။ မိမိတို ့ရဲ ့ စိတ္ဓာတ္ေဟာင္းေတြ ၊ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြ ၊ အျမင္ေဟာင္းေတြကို မေျပာင္းလဲပဲ စနစ္တခုထဲကို ေျပာင္းလဲဖို ့ ၾကိဳးစားေနၾကတယ္ ။

ေျပာင္းလဲမႈေတြ ကေတာ့ အေႏွးနဲ ့ အျမန္ပဲ ကြာမယ္ ျဖစ္လာမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိ အေျခအေနက ေျပာင္းလဲဖို ့ ၾကိဳးစားေနဆဲပဲ ရွိပါေသးတယ္ ။ ဦးတည္ရမဲ့ လမ္းကို သေဘာတူဖို ့ အတြက္ အခုမွ ညႈိ ့ႏႈိင္းေန ၾကဆဲပဲ ရွိပါေသးတယ္ ။ အခုမွ လမ္းရွာ တုန္း အေျခအေနပါ ။ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို ့ ဆိုတာ ၾကာဦးမွာပါ ။ ။