ပံုျပင္ မဟုတ္ေသာ ပံုျပင္

သူ ့ကို လူလတ္တန္းစား မိသားစုက ေမြးဖြားခဲ့တယ္ ။ သူ ့မွာ သူ ့ကိုခ်စ္တဲ့
မိဘနဲ ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ ႏွစ္မေတြ႐ွိတယ္ ။ သူတို ့မိသားစုဟာ အရမ္း
ခ်မ္းသာတဲ့ သူေတြ မဟုတ္ေပမဲ့ လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္ၾကတယ္ ။ သူ ့မိဘေတြဟာ
သူတို ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မေတြကို ဘာအတြက္ေၾကာင့္နဲ ့မွ မ်က္ႏွာမငယ္
ရေအာင္ အျမဲတမ္္းထားတယ္ ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာဆို ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ
လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ သူဟာ ျပႆနာေတြနဲ ့ ၾကာၾကာ ေဝးမေန
တတ္ဘူး ။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေၾကာင့္ တစ္ေန ့မွာ သူခ်စ္တဲ့လူေတြနဲ ့၊ သူ ့ကို
ခ်စ္တဲ့လူေတြ အားလံုးကိုခြဲျပီး ေဝးရာကို သူထြက္ခဲ့တယ္ ။

ဒီလိုထြက္ခဲ့တာဟာ သူ ့ အတြက္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ မဟုတ္ေပမဲ့ ၊
ဒီတစ္ေခါက္မွာ သူ ့ဘဝအတြက္ ေမ့လို ့မရတဲ့ ပထမဆံုး အေတြ ့အၾကံဳ
ေတြသူရခဲ့တယ္ ။ အိပ္ခြင့္မရတဲ့ ညေတြ ၊ ဝမ္းျဖည့္စရာ ဘာမွမ႐ွိတဲ့ ေန ့ရက္
ေတြ နဲ ့ အသက္အႏ ၱရာယ္ ေတြၾကားမွာ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ အရိပ္ကို သူ အရမ္း
ေတာင့္တခဲ့တယ္ ။ လက္႐ွိေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကို “ အမည္းေရာင္ေျမ ” လို ့ သူ
နာမည္ ေပးထားတယ္ ။ ဒီေနရာ ကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မဲ့ လမ္းစ ကိုလဲ သူ
မေတြ ့ဘူး ။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ ့အတူ အရင္က သူ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္
ခဲ့ဖူးတဲ့ ၊ သူ ့ကိုအျမဲတမ္း ဝမ္းသာအားရ ၾကိဳဆိုေန တတ္တဲ့ အေဝး တစ္ေနရာ
မွာ႐ွိေနတဲ့ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ အရိပ္တစ္ခုဟာ သူ ့အတြက္ အိပ္ခြင့္ရတဲ့ ညေတြမွာ
မက္တဲ့ အိမ္မက္လွလွ တစ္ခုျဖစ္လာတယ္ ။ သူ ့ဘဝ ဟာ ဒီေနရာမွာဘဲ
အဆံုးသတ္ ေတာ့မဲ့ အတူတူ ျမန္ေလ ေကာင္းေလ ဆိုျပီး မၾကံ စည္
သင့္တာေတြ ကိုလဲ တစ္ၾကိမ္ထက္ မနည္း သူ လုပ္ခဲ့တယ္ ။ အၾကိမ္ၾကိမ္
မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အၾကံအစည္ေတြဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ ့ဘဝ ဒီမွာဘဲ
အဆံုးသတ္ ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သူ ့အျမင္ ကိုေျပာင္းလဲေစ ခဲ့တယ္ ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာတယ္ ။ သူ ့ရဲ ့တစ္ခုတည္းေသာ
ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ သူ ့ကို အျမဲတမ္း ၾကိဳဆိုေနတဲ့ အရိပ္တစ္ခု ႐ွိတဲ့ ေနရာကို
ျပန္ေရာက္ဖို ့ျဖစ္လာတယ္ ။ လက္႐ွိအေျခအေနကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မဲ့
အခြင့္အလမ္း ေတြကို အျမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္သလို ၊ အခြင့္အလမ္းေတြ
ေပၚလာေအာင္လဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကိဳးစားခဲ့တယ္ ။ သူ ့ရဲ ့ၾကိဳးစားမႈေတြ အရာထင္
ခဲ့တယ္ ။ တစ္ေန ့မွာ သူေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုက္ို သူ ရခဲ့တယ္ ။

အဝတ္အစားႏြမ္းႏြမ္း ၂စံု ၊ ေငြအေၾကြတစ္ခ်ိဳ ့နဲ ့ အၾကမ္းခံ ဖိနပ္တစ္စံု
စုထည့္ထားတဲ့ ဂုန္နီအိတ္္ အစုတ္တစ္လံုးကို ပိုက္ျပီး ဒီေနရာနဲ ့ ေဝးႏိုင္သမွ်
ေဝးေအာင္ မနားတမ္း သူေျပးခဲ့တယ္ ။ လမ္းမွာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္လဲျပီး
ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ျပန္ထခဲ့ရလဲ သူမမွတ္မိေတာ့ဘူး ။ ည ဘယ္ႏွစ္ည ကို ျဖတ္ခဲ့
ရလဲဆိုတာလဲ ဇေဝဇဝါ ဘဲ ။ ေသြးသံ ရဲရဲနဲ ့ ဒဏ္ရာေတြက ဘယ္ေနရာမွာ
ဘယ္လိုရခဲ့တာလဲ ဆိုတာကို သူျပန္ စဥ္းစားလို ့မရေတာ့ဘူး ။ ဒါေတြက သူ ့
အတြက္ အေရးမၾကီးေတာ့ဘူး ။ ခုဆို အမည္းေရာင္ေျမ ကေန သူလြတ္ေျမာက္
ခဲ့ျပီး ။ အေဝးေျပးကုန္တင္ယာဥ္ ေမာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ၾကင္နာ တတ္တဲ့
စိတ္ ၊ ကူညီတတ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ သူသြားခ်င္တဲ့ ျမိဳ ့ကိုလဲ လမ္းၾကံဳလိုက္ခြင့္ရ
ခဲ့ျပီး ။ ကုန္တင္ယာဥ္ ရဲ ့ေနာက္ဖက္ ကုန္ေတြၾကားမွာ သူပိုင္ဆိုင္သမွ် အားလံုး
ထည့္ထားတဲ့ ဂုန္နီအိတ္ အစုတ္ေလးကို ပိုက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ သူ အိပ္ေပ်ာ္
ခဲ့တယ္ ။

တေရးလန္ ့ႏိုးေတာ့ သူ ပထမဆံုး သတိထား မိတာက ကုန္တင္ယာဥ္ဟာ
တစ္ေနရာထဲမွာ ရပ္ေနတယ္ ။ မလွမ္းမကမ္း က မသဲမကြဲ စကားသံေတြကိုလဲ
ၾကားေနရတယ္ ။ စကားသံေတြ ၾကားရတဲ့ဘက္ကို ေခါင္းေထာင္ျပီး လွမ္းၾကည့္
လိုက္ေတာ့ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဖြင့္ထား တဲ့
ထမင္းဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ကိုေတြ ့တယ္ ။ ကားသမားေတြ ထမင္းစား ခဏ
နားေနတာ ဆိုတာ သူသိလိုက္တယ္ ။ ထမင္းဆိုတဲ့ အေတြး ေခါင္းထဲဝင္
လာတာနဲ ့ ခ်က္ခ်င္းသူ ဗိုက္ဆာလာတယ္ ။ ထမင္း မစား ခဲ့ရတာ
ဘယ္ႏွစ္ရက္႐ွိျပီးလဲ သူ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး ။ ရက္ေတြကို သူ မေရတြက္ခဲ့
တာၾကာျပီး ။ ကုန္ကားေပၚကေန ဆင္းျပီး ဂုန္နီအိတ္စုတ္ကို လက္တစ္ဖက္
ကပိုက္ ၊ ပါလာတဲ့ ေငြအေၾကြအခ်ိဳ ့ကို က်န္တဲ့လက္ တစ္ဖက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္
ပါေအာင္ကိုင္ျပီး ထမင္းဆိုင္ ဆီကို သူေလွ်ာက္ခဲ့ တယ္ ။

ေဟာင္းႏြမ္းလြန္းေနတဲ့ အဝတ္အစား ေတြ ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖတ္ညႇပ္ ထားတာ
မဟုတ္ဘဲ ၾကိဳးတိုးေၾကာင္ေတာင္ ႐ွည္ခ်င္သလို ႐ွည္ေနတဲ့ သူ ့ရဲ ့ဆံပင္ေတြနဲ ့
ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်ာက္လာတဲ့ သူ ့ရဲ ့ ပံုစံေၾကာင့္ လူေတြအားလံုး ရဲ ့အၾကည့္
ဟာ သူ ့ဆီ ေရာက္လာတယ္ ။ သူဒါေတြကို ဂ႐ုမစိုက္အားဘူး ။ ထမင္းဆိုင္
ပိုင္႐ွင္လို ့ထင္ရတဲ့ အေဒၚၾကီးဆီကို တန္းျပီးေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ ။ ထမင္းဆို္င္ထဲက
ထမင္းနံ ့၊ ဟင္းနံ ့ေတြေၾကာင့္ ဗိုက္က ပိုဆာ လာတယ္ ။ ထမင္းတစ္ပြဲ
ဘယ္ေလာက္လဲဆို တဲ့ သူ ့ရဲ ့အေမးကို ထမင္းဆိုင္ပိုင္႐ွင္က မ်က္ႏွာေၾကာ
တင္းတင္း ေလသံမာမာနဲ ့ျပန္ေျဖခဲ့ တယ္ ။ သူ ့လက္ထဲကအေၾကြ ေတြကိုငံု ့ျပီး
ေရၾကည့္ လိုက္တယ္ ။ သူမွာ႐ွိတာအားလံုးေပါင္း က ထမင္းတစ္ပြဲတန္ဖိုးရဲ ့
တစ္ဝက္စာေတာင္ မျပည့္ဘူး ။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ရည္ေတြဝဲလာတယ္ ။
႐ုတ္တရက္ သူဘာလုပ္ ရမွန္း မသိဘူး ။ ထမင္းဆိုင္ပိုင္႐ွင္ ကိုျပန္ေမာ့
ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ အေၾကြေတြ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကို ျဖန္ ့ျပျပီး ထမင္း
ခ်ည္း ဒီအေၾကြ႐ွိ သေလာက္ ေရာင္းေပးပါလား လို ့ ေတာင္းပန္သံ နဲ ့
ေျပာလိုက္တယ္ ။ ထမင္းမစား ရတာ ၾကာျပီးဆို တဲ့ အေၾကာင္းလဲ
ဆက္ေျပာလိုက္ တယ္ ။ မ်က္ရည္ဝဲျပီး ေတာင္းပန္သံနဲ ့ ေျပာေနတဲ ့ သူ ့ရဲ ့
ေလသံေၾကာင့္လား ၊ ထမင္းမစားရတာ ၾကာျပီးဆိုလို ့လား ေတာ့ မသိဘူး
ဆိုင္႐ွင္ ရဲ ့မ်က္ႏွာဟာ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားတယ္ ။ ဖက္႐ြက္တစ္ရြက္ ကို
ဆြဲထုတ္ျပီး ဖက္႐ြက္ေပၚမွာ ထမင္းေတြကို ပံု ၊ ထမင္း ေပၚမွာ ဟင္းရည္အခ်ိဳ ့
ဆမ္းျပီး သူ ့ကိုလွမ္းေပးတယ္ ။ ထမင္းထုပ္ ကိုလွမ္းယူရင္း လက္ထဲ႐ွိတဲ့
အေၾကြေတြ လွမ္းေပးေတာ့ ေပးစရာ မလိုေၾကာင္းဆိုင္႐ွင္ ကျပန္ေျပာတယ္ ။
ထမင္းထုပ္နဲ ့ လွည့္အထြက္မွာ “ ဆိုင္ထဲမွာ မစား နဲ ့ ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာ
သြားစား ” လို ့ဆိုင္႐ွင္ လွမ္းေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ဆိုင္နဲ ့ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ႐ွိတဲ့
သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္ ကို ဝမ္းသာအားရေျပးခဲ့တယ္ ။ ဝမ္းသာ လြန္းလို ့
ဆိုင္႐ွင္ကို ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာခဲ့မိလား ၊ မေျပာခဲ့ မိဘူး လားေတာင္ သူ
မမွတ္မိေတာ့ဘူး ။ အဲဒီ ထမင္းတစ္နပ္ဟာ သူ ့ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး စားဖူးခဲ့
သမွ်အားလံုးထဲမွာ အရသာ အ႐ွိဆံုး ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။

ဒီလိုနဲ ့ သူ ့ကိုခ်စ္တဲ့ သူေတြ ႐ွိတဲ့ ျမိဳ ့ကိုေရာက္ခဲ့တယ္ ။ အမည္းေရာင္ေျမ လို ့
သူေခၚတဲ့ ေနရာက အေတြ ့အၾကံဳ ေတြကို ျပန္မေျပာျပ တတ္ေပမဲ့ ထမင္းဆိုင္
ပိုင္႐ွင္အေဒၚၾကီး က သူ ့ကို ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသူလို ့ ထင္ျပီး
ေမာင္းထုတ္မလို ့လုပ္ေနရာကေန သနားျပီး သူ ့ဘဝမွာ အရသာ အ႐ွိဆံုး
ထမင္း တစ္နပ္ေပးလိုက္တာ ကို ရယ္စရာ တစ္ခုလို ျပန္ေျပာျပ တတ္တယ္ ။
အခ်ိန္ရတဲ့ တစ္ေန ့ စိတ္သေဘာထား ေကာင္းတဲ့ ထမင္း႐ွင္ ဆီ ကို
ျပန္သြားလည္ ဦးမယ္ လို ့လဲ ေျပာ တတ္တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ သူ ့ဆႏၵ ေတြ ဟာ
လက္ေတြ ့ျဖစ္မလာဘူး ။ အမည္းေရာင္ ေျမက သူလြတ္ေျမာက္ခဲ့ ေပမဲ့
အမည္းေရာင္ အရိပ္ၾကီးဟာ သူ နဲ ့ကပ္ပါလာခဲ့တယ္ ။ အဲဒီအရိပ္ဟာ သူနဲ ့
သက္ဆိုင္တဲ့ သူေတြကို လဲ ႐ိုက္ခတ္ခဲ့တယ္ ။ သူ ့ဘဝရဲ ့သက္တမ္းဟာ သူ
ထင္ထား တာထက္ အမ်ားၾကီးတို ခဲ့တယ္ ။ သူ ့ဘဝရဲ ့ေနာက္ဆံုး ေန ့ရက္ေတြ
ထိ အရိပ္မည္းၾကီး ရဲ ့ေျခာက္လွန္ ့ျခင္းကို ခံခဲ့ ရတယ္ ။ ။

ထမင္းလံုးတေစ ၦလား ? အိပ္မက္လား ?

ထမင္းလံုး တေစ ၦ... ထမင္းလံုးတေစ ၦ… လို ့လူၾကီးေတြေျပာတာ ငယ္ငယ္ေလး
ထဲက ၾကားဖူးတယ္ ။ ကိုယ္ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ဖူး တယ္ ဆိုတဲ့ သူေတြရဲ ့ အေတြ ့အၾကံဳ
ေတြလဲ နားေထာင္ခဲ့ရဖူးတယ္ ။ ထမင္းလံုး တေစ ၦအေျခာက္ခံရရင္ အိပ္ေနတဲ့
ကိုယ့္ရဲ ့ကိုယ္ေပၚမွာ တေယာက္ေယာက္ တက္ထိုင္ေနသလို ခံစားရ ျပီး
ဘယ္ေလာက္ဘဲ ၾကိဳးစား ၾကိဳးစား ေျခလက္ေတြ လႈပ္လို ့ မရ ၊ လူကလဲ
ထထိုင္လို ့မရ နဲ ့ အသယ္႐ွဴလို ့မဝ တာေတြ ခံစားရျပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ မွ
ေျခေတြလက္ေတြ ျပန္လႈပ္လို ့ရလာ တတ္တယ္လို ့ေျပာၾက တယ္ ။ တခ်ိဳ ့
ကလဲ ကိုယ္ေပၚတက္ထိုင္ေနတဲ့ သရဲ ကိုေတာင္ေတြ ့ရတယ္လို ့ျပန္ေျပာ
ျပၾကတယ္ ။ ထမင္းလံုးတေစ ၦေျခာက္တယ္လို ့ ေျပာၾကသလို ၊ သရဲ စီးတယ္
လို ့လဲ ေျပာၾကတယ္ ။

အဲဒီလိုၾကားဖူးတာေတြေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ရလာတဲ့ အက်င့္တစ္ခုက
ထမင္းလံုး တက္နင္းမိရင္ ထမင္းလံုးတေစ ၦ အေျခာက္ခံရမွာ ေၾကာက္ျပီး
ခ်က္ခ်င္းေျပးျပီး ေျခလက္သြားေဆးမိတာပါဘဲ ။

ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ေလး ေတာ့ ၾကာျပီး ၊ ထမင္းလံုးတေစ ၦနဲ ့ပတ္သက္ျပီး ေဆးပညာ
အျမင္နဲ ့႐ွင္းျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးတယ္ ။ ေဆာင္းပါးမွာ
အဲဒီလိုခံစားရတဲ့ လကၡဏာေတြဟာ သရဲအစီးခံ ရလို ့ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္အိပ္တဲ့
ေနရာ ေနအထားနဲ ့၊ ကိုယ္ရဲ ့ခႏၶာကိုယ္ အေနအထားေၾကာင့္ ျဖစ္တာလို ့႐ွင္းျပ
ထားတယ္ ။

လူတစ္ေယာက္ဟာ စအိပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ခႏၶာ အေနအထားက ပံုမွန္ေပမဲ့
အိပ္ေပ်ာ္ သြားတဲ့ အခါမွာ ဟိုလွိမ့္ ဒီလွိမ့္ နဲ ့ ကိုယ္ခႏၶာ အေနအထား
ေျပာင္းသြားတယ္ ။ လက္ေတြကို ကိုယ္လံုးနဲ ့ဖိမိခ်င္ ဖိမိေနမယ္ ၊ ေျခေထာက္
ေတြကလဲ ေခါက္ခ်င္သလိုေခါက္ေနမယ္ ၊ လည္ပင္းကလဲ လိမ္ခ်င္လိမ္ေနမယ္ ။
အဲဒီလို အေနအထားျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာတခ်ိဳ ့ေသြးေၾကာေတြဟာေခါက္ေနလို ့
သို ့မဟုတ္ ဖိမိထားလို ့ ခႏၶာကိုယ္ရဲ ့အခ်ိဳ ့အစိတ္အပိုင္းေတြဆီ ေသြးမစီး
ႏိုင္ဘူး ။ အဲဒီလိုျဖစ္ျပီး အခ်ိန္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိၾကာလာတဲ့အခါ
ေသြးစီးဆင္း မႈရပ္ဆိုင္းခဲ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းဟာ ႐ုတ္တရက္ လႈပ္႐ွား
လို ့မရ ျဖစ္တတ္တယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုးလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေျခလက္
ေတြ လႈပ္လို ့မရတာ ၊ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း အခ်ိဳ ့လႈပ္လို ့မရတာ ကိုခံစား
ရတာပါဘဲ ။

အိပ္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္လန္ ့ႏိုးလာျပီး ေျခလက္ေတြ ခ်က္ခ်င္း လႈပ္လို ့
မရတာကို ၾကံဳရတဲ ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာက္လန္ ့ျပီး ေခၽြး
ေတြျပန္လာမယ္ ၊ အသက္႐ွဴမဝသလိုေတြ ခံစားရမယ္ ။ ကိုယ္အိပ္တဲ့
အခန္းဟာ ေလဝင္ေလထြက္ မေကာင္းရင္ လဲ အိပ္ေနရာက ႏိုးလာတဲ့ အခါမွာ
အသက္႐ွဴမဝတာကိုခံစားရတတ္တယ္ ။ ေျခလက္ေတြလဲ လႈပ္လို ့မရ ၊
အသက္႐ွဴကလဲ မဝနဲ ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ ့ တအားေၾကာက္လန္ ့ေနတဲ့
လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ ယံုခဲ့ ၾကားဖူးခဲ့ တာေတြကို ျမင္တတ္၊ ၾကားတတ္
ၾကတယ္ ။ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ဒီလကၡဏာေတြဟာ သရဲအစီးခံရလို ့
မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္အိပ္တဲ့ေနရာအေနအထား နဲ ့ ခႏၶာကိုယ္ အေနအထား
ေၾကာင့္သာျဖစ္လို ့ အိပ္ေနရာ ကေန ႐ုတ္တရက္ႏိုးျပီး ဒီလိုလကၡဏာေတြ
ခံစားရရင္ panic မျဖစ္ဘဲ စိတ္ေအးေအးထားျပီး ေသြးလည္ပတ္မႈ ပံုမွန္ျပန္ ျဖစ္
ေအာင္ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးလိုက္ရင္ အားလံုးပံုမွန္ျပန္ ျဖစ္သြားမယ္လို ့
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ႐ွင္းျပထားတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကေတာ့…

ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခား ေရာက္ခါစ အလုပ္မရေသးတဲ့ အခ်ိန္ ၊ အိမ္ကလူေတြ
အလုပ္သြားရင္ အလုပ္မရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္မွာ က်န္ေန
တတ္တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တဲ့ တစ္ရက္မွာ ႏိုင္ငံျခားကို
အတူတူ ထြက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အိမ္ကိုလာလည္တယ္ ။
သူလဲအလုပ္မရေသးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား TV ထိုင္ၾကည့္ရင္း အိပ္ငိုက္
လာတာနဲ ့ သူငယ္ခ်င္းကို မင္းဘဲဆက္ၾကည့္ေတာ့ကြာ ငါသြားအိပ္ ေတာ့မယ္
ဆိုျပီး ဧည့္ခန္းနဲ ့ကပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲဝင္အိပ္ ခဲ့တယ္ ။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့လဲ ပက္လက္လွန္လိုက္ ၊ ေမွာက္အိပ္လိုက္ နဲ ့ အိပ္ေပ်ာ္
ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာတဲ့အထိ အိပ္လို ့မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ ။
ေမွာက္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားေနတုန္း အခန္း ထဲကို လူတစ္ေယာက္
ေျဖးေျဖးေလး ဝင္လာတဲ့ ေျခသံ ၾကားရတယ္ ။ TV ၾကည့္ရင္းက်န္ခဲ့တဲ့
သူငယ္ခ်င္း ပ်င္းလာတာနဲ ့ ငါ့ကိုေနာက္ဖို ့လာတာဘဲ ဆိုျပီး ေမွာက္လ်က္
အိပ္ေနရာကေန လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျခသံ အိပ္ရာ ေဘးေရာက္ လာေတာ့
လွည့္မၾကည့္ ဘဲ ေျခေထာက္နဲ ့လွန္းကန္ဖို ့ ၾကိဳးစားတဲ့ အခါ ေျခေထာက္က
လႈပ္လို ့ မရဘူး ၊ လွည့္ၾကည့္ဖို ့ ၾကိဳးစားေတာ့လဲ လွည့္လို ့မရဘူး ၊ ေမွာက္အိပ္
ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာကုန္းေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ တက္ထိုင္ျပီး ေျခေထာက္
ေတြကိုခ်ဴပ္ထား သလိုခံစားရတယ္ ။ ဘယ္လို႐ုန္း႐ုန္း မရတဲ့ အဆံုး ပါးစပ္နဲ ့
တစ္ခုခုေျပာဖို ့ၾကိဳးစား ေတာ့လဲ စကား ေျပာလို ့မရဘူး ။ စကားေျပာလို ့မရ
ေတာ့မွ ငါ့ကို သူငယ္ခ်င္းလာေနာက္ ေနတာမဟုတ္ဘဲ ငါ သရဲ စီးခံ ေနရ
တာလားမသိဘူး လို ့စဥ္းစားမိတယ္ ။ အဲဒါနဲ ့ ဘုရားစာ ဆိုလိုက္ ႐ုန္းလိုက္
လုပ္ေတာ့လဲ မထူးဘူး ။ ဖတ္ဖူးတဲ့ ေဆာင္းပါးကို သတိရျပီး မ႐ုန္း ေတာ့ဘဲ
စိတ္ေအးေအးနဲ ့ ဘုရားစာဘဲ ဆက္ဆိုေနလိုက္တယ္ ။ ခဏၾကာေတာ့
ေက်ာကုန္း ေပၚက လူဆင္းျပီး အခန္းအျပင္ ကို ေျပးထြက္သြား သလို
ၾကားရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အိပ္ရာကလန္ ့ႏိုးလာ သလိုျဖစ္ျပီး ေျခလက္ေတြ
ျပန္လႈပ္႐ွားလို ့ ရလာတယ္ ။ ခ်က္ခ်င္း အခန္း အျပင္ကို ေျပး ထြက္ျပီး
သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ TV ေ႐ွ ့မွာအိပ္ေပ်ာ္ ျပီး ေဟာက္ေတာင္
ေဟာက္ ေနေသးတယ္ ။ အခန္းထဲက ေျပးထြက္လာျပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္
ေဆာင္ေနတာ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာေအာင္ လႈပ္ႏိႈးလိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို
အိပ္ေပ်ာ္ ေနရာက ႏိုးလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ ့ ဘာလဲဆို
ေတာ့ ပ်င္းတယ္ကြာ အျပင္ေလွ်ာက္ သြားရေအာင္လို ့ဘဲျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါအခန္းထဲ ကို ဝင္သြားတာနဲ ့ ျပန္ထြက္လာတာ သိပ္မၾကာဘူး
ဆိုတာဟုတ္ရဲ ့လား ၊ ငါအိပ္မ်ား ေပ်ာ္သြားေသးလား ဆိုတာ ဇေဝဇဝါ
ျဖစ္ေနတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္အိပ္ တုန္း ကလဲ နာရီမၾကည့္ သြားမိေတာ့
ဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္နဲ ့ ျပန္ထြက္ လာတ့ဲအခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာလဲ ဆိုတာ
မေသခ်ာဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ သူငယ္ခ်င္းကအိပ္ေပ်ာ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တကယ္ဘဲ သရဲ
အစီးခံရတာလား ? ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အိပ္ေပ်ာ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္
အိပ္မက္ မက္ေနတာလား ? ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အိပ္ေပ်ာ္ျပီး
ကၽြန္ေတာ္ လန္ ့ႏိုးလာေတာ့ ေသြးေၾကာေတြ ပိတ္မိေနလို ့ေျခလက္ေတြလႈပ္
မရတာနဲ ့ ေတြးခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးျပီး ၾကားဖူးတာေတြေလွ်ာက္ ျမင္ေန
တာလား ? ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာနဲ ့ ဒီေန ့အထိ ဘယ္ဟာအမွန္လဲ ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္လဲ မေသခ်ာဘူး ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္
ေနာက္ထပ္ ၆လ ေလာက္ထပ္ေနျဖစ္တယ္ ။ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့တဲ ့
ေန ့ေတြေရာ ၊ ညေတြေရာ အမ်ားၾကီးေပမဲ့ အဲဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွထပ္မၾကံဳ ခဲ့ရဘူး ။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာၾကံဳခဲ့ရဖူးတဲ့ တစ္ခုထဲေသာ သရဲလိုလို ၊
အိပ္မက္လိုလို အျဖစ္အပ်က္ပါ ။ သရဲဆိုတာကို ယံုၾကည္တဲ့ လူေတြ ႐ွိသလို ၊
မယံုၾကည္တဲ့ လူေတြလဲ အမ်ားၾကီး ႐ွိပါတယ္ ။ သရဲ ႐ွိမ႐ွိနဲ ့ပတ္သက္ျပီး
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတာက ျပိတၱာတို ့ ၊ ဘီလူးတို ့ ၊ ေဇာ္ဂ်ီတို ့
႐ွိတာ ကို ယံုၾကည္ရင္ သရဲ႐ွိတာကိုလဲ ယံုၾကည္သင့္တယ္တဲ့ ။ ျပိတၱာတို ့ ၊
ဘီလူးတို ့ ၊ ေဇာ္ဂ်ီတို ့ကို မယံုဘူးဆိုရင္ အဲဒါေတြက ဘုရား ဇာတ္ေတာ္ေတြ
ထဲမွာ ကို အထင္အ႐ွား ပါတာ ၊ မယံုဘူးဆိုရင္ ဘုရား ဇာတ္ေတာ္ေတြကို
မယံုတာ ၊ ဘုရားကို မယံုဘူးလို ့ေျပာတာနဲ ့အတူတူ ဘဲ လို ့ေျပာတယ္ ။
အဲဒါက သူငယ္ခ်င္းရဲ ့ အျမင္ နဲ ့အယူအဆ ပါ ။

သရဲအေၾကာင္း႐ိုက္ထားတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ ့ လူေတြကို
ေၾကာက္ေအာင္ ႐ိုက္ထားတဲ့ သရဲ ႐ုပ္႐ွင္ကား ေတြနဲ ့ လဲ မတူ ၊ ဟာသ နဲ ့
ေၾကာက္စရာ ေပါင္းထားျပီး ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ နဲ ့ သြားတတ္တဲ့ သရဲ ႐ုပ္႐ွင္ကား
ေတြ နဲ ့လဲ မတူဘဲ ၊ သရဲ ဆိုတဲ့ ဘဝ ႐ွိေၾကာင္းကို ယံုၾကည္ ရေလာက္ ေအာင္
႐ိုက္ျပ ထားတဲ့ NICOLE KIDMAN သ႐ုပ္ေဆာင္ ထားတဲ့ “ THE OTHERS ”
ဆိုတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကေတာ့ သရဲ ကိုယံုၾကည္သူေတြေရာ ၊ မယံုၾကည္သူေတြေရာ
ၾကည့္သင့္တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကား ေကာင္း တစ္ကား ပါ…..

၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ ေမ့မရတဲ့ ကဗ်ာ

႐ွင့္ကိုမခ်စ္ ၊ ႐ွင္က်န္ရစ္ေတာ့
ဘာညာ ၊ ဘာညာ ေျပာလိုက္႐ံုနဲ ့
ဒီေကာင့္ အသည္း ခြဲလိုက္ႏိုင္ျပီး
မင္းမထင္နဲ ့ …

ေလနည္းနည္းစိုက္ ၊ မင္းေနာက္လိုက္လို ့
မင္းကိုခ်စ္တယ္ ေျပာခဲ့တာဟာ
စိတ္ကမပါ ၊ ကံစမ္းတာ …


ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာမဟုတ္ပါဘူး ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္က
လိႈင္တကၠသိုလ္ ရဲ ့ လင္ေမွ်ာ္ကုန္း မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု
ထိုင္ေနတုန္း ၊ ေက်ာင္းသားတစ္စု လာေရာင္းတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာ
တစ္ပုဒ္ပါ ။ ကဗ်ာေရး တဲ့သူ နဲ ့ ကဗ်ာနာမည္ ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး ။
စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြစုထုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္လို ့ ထင္ပါတယ္ ။
သူငယ္ခ်င္း ဝယ္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ဟိုလွန္ ဒီလွန္လုပ္ရင္း ဒီကဗ်ာကို
ေတြ ့ေတာ့ၾကိဳက္လြန္းလို ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ငွားျပီး ေမ့သလိုလုပ္္ျပီး ျပန္မေပး
ရေသးတာ ဒီေန ့ အထိဘဲ ။ ။